چند داستان کوتاه انگلیسی درباره پول به همراه ترجمه

Every month, Julia and her cousins would go for the big family meal at their grandparents’ house. They would always wait excitedly for the moment their grandfather would give them a few coins, “so you can buy yourself something.” Then all the children would run off to buy chewing gum, lollies, or wine gums. The grandparents, aunts, uncles, and parents commented that, behaving like this, the children would never learn to manage their money. So they proposed a special test, in which the children would have to show, over the course of a year, just what they could manage to get with those few coins.

هر ماه، جولیا و پسرعموهایش برای یک مهمانی بزرگ خانوادگی به خانه پدربزرگ و مادربزرگشان می‌رفتند. آن‌ها همیشه با هیجان منتظر لحظه‌ای بودند که پدربزرگشان چند سکه به آن‌ها بدهد و بگوید”چیزی برای خودتان بخرید.” سپس همه بچه‌ها به‌سرعت می‌رفتند تا آدامس، آب‌نبات یا شیرینی بخرند. پدربزرگ و مادربزرگ، عمه‌ها، عموها و والدینشان نظر می‌دادند که بچه‌ها با این رفتار هرگز یاد نخواهند گرفت که چگونه پول خود را مدیریت کنند؛ بنابراین آن‌ها یک آزمون ویژه پیشنهاد دادند که طی یک سال، بچه‌ها باید نشان دهند که با آن چند سکه چه می‌توانند به دست آورند.

Some of the children thought that they would save their money, but Ruben and Nico, the two smallest kids, paid no attention, and they continued spending it all on sweets. Every time, they would show off their sweets in front of the other children, laughing and making fun of their cousins. They made Clara and Joe so angry that these two could no longer stand to keep saving their money. They joined Ruben and Nico in spending whatever they had, as soon as possible, on sweets.

برخی از بچه‌ها فکر کردند که پولشان را پس‌انداز کنند، اما روبن و نیکو، دو بچه کوچک‌تر، به این موضوع توجهی نکردند و همچنان تمام پولشان را برای خرید شیرینی خرج کردند. هر بار که این کار را می‌کردند، شیرینی‌های خود را جلوی بقیه بچه‌ها به نمایش می‌گذاشتند، می‌خندیدند و بقیه بچه را مسخره می‌کردند. این کار کلارا و جو را آن‌قدر عصبانی کرد که دیگر نمی‌توانستند پس‌انداز کنند. آن‌ها هم به روبن و نیکو پیوستند و هر چه پول داشتند را سریعاً برای خرید شیرینی خرج کردند.

Monty was a clever boy, and he decided to start managing his money by exchanging it: buying and selling things, or betting it with other children, in card games. Soon he had surprised the whole family. He had accumulated a lot of money for little effort. The way he was going, he would end up almost a rich man. However, Monty was not being very careful, and he got involved in more and more risky deals. A few months later he hadn’t a single penny left, after placing a losing bet on a horse race.

مونتی، پسری باهوش بود و تصمیم گرفت پول خود را مدیریت کند و آن را با خریدوفروش یا شرط‌بندی با بچه‌های دیگر، افزایش دهد. به‌زودی، او همه خانواده را شگفت‌زده کرد. او با تلاش کم، مقدار زیادی پول جمع کرد. اگر به همین روش ادامه می‌داد؛ تقریباً ثروتمند می‌شد. بااین‌حال، مونتی خیلی مراقب نبود و درگیر معاملات پرخطرتر شد. چند ماه بعد، او پس از شرط‌بندی ناموفق در یک مسابقه اسب‌دوانی، حتی یک پنی هم برایش باقی نماند.

Alex, on the other hand, had a will of iron. He saved and saved all the money he was given, wanting to win the competition, and at the end of the year he had collected more money than anyone. Even better, with so much money, he managed to buy sweets at a reduced price, so that on the day of the competition he was presented with enough sweets for much more than a year. And even then, he still had enough left over for a toy. He was the clear winner, and the rest of his cousins learnt from him the advantages of knowing how to save and how to wait.

الکس، از سوی دیگر، اراده‌ای آهنین داشت. او تمام پولی که به او داده می‌شد را پس‌انداز کرد و در پایان سال بیشتر از همه پول جمع کرده بود. حتی بهتر از آن، با داشتن این‌همه پول، توانست شیرینی‌ها را با قیمت پایین‌تری بخرد، بنابراین در روز مسابقه، او مقدار زیادی شیرینی به دست آورد که برای بیش از یک سال کافی بود. او برنده مشخص مسابقه بود و بقیه فرزندان فامیل از او یاد گرفتند که چگونه پس‌انداز و صبرکردن مزایای زیادی دارد.

There was also Julia. Poor Julia didn’t enjoy the day of the competition, because even though she had had a wonderful secret plan, she had spent her money without giving her plan enough time to work. However, she was so sure that her plan was a good one, that she decided to carry on with it, and maybe change the expressions on her relatives’ faces, who had seemed to be saying “What a disaster that girl is. She couldn’t manage to save anything.”

البته جولیا هم بود. بیچاره جولیا از روز مسابقه لذت نبرد؛ زیرا باوجوداینکه یک برنامه مخفی شگفت‌انگیز داشت، پولش را بدون اینکه به برنامه‌اش زمان کافی بدهد، خرج کرد. بااین‌حال، او آن‌قدر مطمئن بود که برنامه‌اش خوب است که تصمیم گرفت آن را ادامه دهد و شاید چهره‌های بستگانش را تغییر دهد که به نظر می‌رسید به او می‌گویند “چه دختر فاجعه‌آمیزی. او نتوانست چیزی پس‌انداز کند.”

When she was about to complete the second year of her plan, Julia surprised everyone by turning up at the grandparents’ house with a violin and a lot of money. What was even more impressive was hearing her play. She did it really well.

وقتی جولیا تقریباً دو سال از برنامه خود را تکمیل کرده بود، همه را با ظاهرشدن در خانه پدربزرگ و مادربزرگش با یک ویولن و مقدار زیادی پول شگفت‌زده کرد. حتی جذاب‌تر از آن، شنیدن نواختن او بود. او بسیار زیبا می‌نواخت.

Everyone knew that Julia adored the violin, even though the family couldn’t afford to pay for her to have lessons. So Julia had got to know a poor violinist who played in the park, and she offered him all the coins her grandfather had given her, if he would teach her how to play. Although it wasn’t much money, on seeing Julia’s excitement, the violinist agreed, and he taught her happily for months. Julia showed so much desire and interest that a little after a year the violinist loaned her a violin so they could play together in the park, as a duo. They were so successful that gradually she managed to buy her own violin, with quite a bit of money to spare.

همه می‌دانستند که جولیا عاشق ویولن است، هرچند که خانواده‌اش توانایی پرداخت هزینه کلاس‌ها را نداشتند؛ بنابراین جولیا با یک ویولونیست فقیر که در پارک می‌نواخت، آشنا شد و به او پیشنهاد داد تمام سکه‌هایی که پدربزرگش به او داده بود را بدهد؛ درصورتی‌که او به جولیا نواختن ویولن را یاد بدهد. با اینکه پول زیادی نبود، وقتی ویولونیست هیجان جولیا را دید، با خوشحالی موافقت کرد و ماه‌ها با او کارکرد. جولیا آن‌قدر علاقه و اشتیاق نشان داد که کمی بعد از یک سال، ویولونیست به او یک ویولن قرض داد تا با هم در پارک به‌عنوان یک گروه دونفره بنوازند. آن‌ها آن‌قدر موفق بودند که به‌تدریج جولیا توانست ویولن خودش را بخرد و مقداری پول اضافی هم داشته باشد.

From then on, the whole family helped her, and she became a very famous violinist. And she would always tell people how it was possible, with just a few coins well spent, to make your wildest dreams a reality.

از آن زمان به بعد، تمام خانواده به او کمک کردند و او به یک ویولونیست بسیار مشهور تبدیل شد. او همیشه به مردم می‌گفت که چگونه ممکن است با خرج‌کردن چند سکه در زمان مناسب، بزرگ‌ترین رؤیاهای خود را به واقعیت تبدیل کنید.