کاربرد و گرامر ضمایر اشاره در انگلیسی + مثال در جمله

ضمایر اشاره در انگلیسی (Demonstrative Pronouns) برای اشاره به افراد، اشیا یا مکان‌هایی به کار می‌روند که گوینده و شنونده هر دو آن‌ها را می‌شناسند یا به آن‌ها توجه دارند. این ضمایر شامل this، that، these، those هستند. وقتی می‌خواهیم به چیزی نزدیک اشاره کنیم از “this” و “these” برای جمع استفاده می‌کنیم.

مثلاً: (This is my pen یا These are my books) وقتی چیزی دورتر باشد، از “that” برای مفرد و “those” برای جمع استفاده می‌کنیم (مثلاً: That is your car یا Those are his shoes) کاربرد این ضمایر به فاصله‌ مکانی یا حتی زمانی هم مربوط می‌شود؛ مثلاً “that day” می‌تواند به روزی در گذشته اشاره کند.

نکته مهم این است که این ضمایر جایگزین اسم می‌شوند، نه اینکه قبل از اسم بیایند؛ مثلاً نمی‌گوییم this pen در این کاربرد، چون در این حالت دیگر ضمیر نیست بلکه صفت اشاره است. پس اگر بخواهیم خیلی ساده بگوییم، ضمایر اشاره کمک می‌کنند بدون تکرار اسم، دوباره به آن اشاره کنیم و نشان دهیم درباره کدام چیز یا فرد صحبت می‌کنیم.

معرفی ضمایر اشاره در زبان انگلیسی

در زبان انگلیسی، ضمایر اشاره (Demonstrative Pronouns) برای اشاره مستقیم به افراد، اشیا یا مکان‌ها به‌کار می‌روند، بدون اینکه نیاز باشد اسم آن‌ها را دوباره تکرار کنیم. این ضمایر معمولاً وقتی استفاده می‌شوند که گوینده بخواهد نشان دهد چیزی نزدیک یا دور است، یا مفرد است یا جمع.

چهار ضمیر اشاره اصلی در انگلیسی وجود دارد:  this، that، these، و those ضمیر this برای اشاره به یک چیز نزدیک مفرد است، that برای اشاره به یک چیز دور مفرد، these برای چند چیز نزدیک، و those برای چند چیز دور به‌کار می‌رود. کاربرد این ضمایر بسیار مهم است چون کمک می‌کنند جمله طبیعی‌تر و روان‌تر باشد و از تکرار غیرضروری اسم جلوگیری می‌کنند.

ضمیر اشاره This و These

ضمیرهای اشاره This و These در زبان انگلیسی برای اشاره به افراد یا اشیایی به‌کار می‌روند که نزدیک به گوینده هستند، اما تفاوت اصلی آن‌ها در تعداد است. از This برای اشاره به یک چیز یا یک فرد مفرد و نزدیک استفاده می‌شود، در حالی که These برای اشاره به چند چیز یا چند نفر جمع و نزدیک به کار می‌رود.

این ضمایر معمولاً در آغاز جمله می‌آیند و نقش فاعل دارند، به‌جای آنکه اسم را دوباره تکرار کنیم. مثلاً وقتی در حال صحبت درباره یک لیوانی هستیم که در دست ماست، می‌گوییم This is my glass. ولی وقتی چند لیوان روی میز نزدیک ما هستند، می‌گوییم These are my glasses.

کاربرد این ضمایر بسیار متداول است و در مکالمات روزمره، هنگام معرفی اشیا، افراد، یا حتی هنگام خرید و صحبت درباره چیزهایی که در دست یا جلوی چشم هستند، بسیار استفاده می‌شوند. مثلاً اگر بخواهیم کسی را به دوستانمان معرفی کنیم که کنارمان ایستاده، می‌گوییم This is my friend Sara.

ولی اگر چند نفر کنارمان باشند، می‌گوییم These are my friends from university. بنابراین، دانستن تفاوت میان این دو ضمیر و کاربرد صحیح آن‌ها به ما کمک می‌کند تا طبیعی‌تر، دقیق‌تر و حرفه‌ای‌تر انگلیسی صحبت کنیم، به‌ویژه زمانی که بخواهیم بدون تکرار اسم‌ها منظورمان را برسانیم.

برای درک بیشتر چند مثال در متن زیر برا شما آورده‌ایم:

1. .This is my favorite book

این کتاب موردعلاقه‌ی من است.

2. .These are my new shoes

این‌ها کفش‌های جدید من هستند.

3. .This looks delicious

این یکی خوشمزه به نظر می‌رسد.

4. .These are the keys you were looking for

این‌ها همان کلیدهایی هستند که دنبالشون می‌گشتی.

ضمیر اشاره That و Those

ضمیرهای اشاره That و Those در زبان انگلیسی برای اشاره به اشیاء یا افرادی به کار می‌روند که از گوینده دورتر هستند، چه از نظر مکانی و چه از نظر زمانی یا احساسی. تفاوت این دو ضمیر در تعداد چیزی است که به آن اشاره می‌کنند؛ That برای اشیاء یا افراد مفرد به کار می‌رود، در حالی که Those برای اشیاء یا افراد جمع استفاده می‌شود.

این ضمایر معمولاً زمانی استفاده می‌شوند که گوینده می‌خواهد چیزی را از فاصله دور نشان دهد یا درباره چیزی صحبت کند که دیگر حضور فیزیکی ندارد یا قبلاً در موردش حرف زده شده است. مثلاً وقتی در خیابان ایستاده‌ایم و به یک ساختمان دور اشاره می‌کنیم، می‌گوییم That is a hospital.

یا وقتی چند پرنده را در آسمان دور می‌بینیم، می‌گوییم Those are birds. همچنین در موقعیت‌هایی که به گذشته اشاره می‌کنیم نیز کاربرد دارند؛ مثلاً ممکن است بگوییم That was a great day, یعنی آن روز گذشته روز خوبی بود. این ضمایر کمک می‌کنند تا بدون تکرار اسم‌ها، اطلاعات را دقیق و واضح منتقل کنیم و در توصیف اشیاء، خاطرات، مکان‌ها و موقعیت‌های دور نقش مؤثری دارند.

استفاده درست از این ضمایر در مکالمه باعث می‌شود انگلیسی شما طبیعی‌تر و حرفه‌ای‌تر به نظر برسد، به‌خصوص زمانی که بخواهید درباره چیزی که دیده‌اید، به آن اشاره می‌کنید یا آن را به یاد می‌آورید صحبت کنید.

برای درک بهتر ضمایر That  وThose در متن زیر چند مثال برای شما آورده‌ایم:

1. .That is my brother’s car

آن ماشین برادرم است.

2. .Those are beautiful mountains

آن‌ها کوه‌های زیبایی هستند.

3. .That was an amazing movie

آن فیلم شگفت‌انگیزی بود.

4. .Those were the days we’ll never forget

آن روزهایی بودند که هرگز فراموششان نمی‌کنیم.

مقایسه ضمایر اشاره با صفات اشاره

ضمایر اشاره و صفات اشاره در زبان انگلیسی بسیار شبیه به هم هستند، اما تفاوت اصلی آن‌ها در نقشی است که در جمله ایفا می‌کنند. ضمایر اشاره مانند this، that، these، those به‌جای اسم می‌نشینند و مستقیماً نقش فاعل یا مفعول را دارند؛ یعنی دیگر نیازی به ذکر اسم نیست، چون ضمیر خودش به آن اشاره می‌کند.

مثلاً وقتی می‌گوییم This is delicious. منظور این است که «این چیز خوشمزه است» و نیازی نیست دقیقاً بگوییم چه چیزی. اما صفات اشاره دقیقاً همان کلمات هستند، ولی قبل از اسم می‌آیند و همراه با اسم استفاده می‌شوند تا مشخص کنند دقیقاً درباره چه چیزی حرف می‌زنیم.

مثلاً در جمله This cake is delicious.، کلمه‌ی this دیگر یک ضمیر نیست بلکه صفت اشاره است چون اسم cake را توصیف می‌کند. یعنی اگر اسم بعد از this / that / these / those بیاید، آن‌ها صفت هستند، ولی اگر به‌تنهایی بیایند و جای اسم را بگیرند، ضمیر هستند. این تفاوت کوچک اما مهم باعث می‌شود جمله از نظر گرامری درست و معنی‌دار باشد و گوینده دقیق‌تر منظورش را برساند. دانستن این تفاوت به ما کمک می‌کند که در مکالمات و نوشتارها دقیق‌تر و طبیعی‌تر صحبت کنیم.

خلاصه مقاله

ضمایر اشاره در انگلیسی شامل this، that، these، those هستند و برای اشاره به افراد یا اشیایی استفاده می‌شوند که موقعیت آن‌ها از نظر نزدیکی یا دوری نسبت به گوینده مشخص است. “This” و “these” برای اشاره به چیزهای نزدیک (مفرد و جمع) و “that” و “those” برای چیزهای دورتر (مفرد و جمع) به‌کار می‌روند.

این ضمایر نقش فاعل یا مفعول دارند و جایگزین اسم می‌شوند، در حالی که اگر همین کلمات قبل از اسم بیایند، دیگر ضمیر نیستند بلکه صفت اشاره محسوب می‌شوند. مثلاً در جمله‌ی This is my phone، this ضمیر است، اما در جمله This phone is mine، this صفت اشاره است. دانستن تفاوت ضمیر و صفت اشاره کمک می‌کند انگلیسی را طبیعی‌تر و دقیق‌تر صحبت کنیم، چون به ما اجازه می‌دهد بدون تکرار اسم، به چیزی یا کسی دوباره اشاره کنیم.

سوالات متداول:

چه زمانی از ضمیر اشاره نزدیک و چه زمانی از ضمیر اشاره دور استفاده کنیم؟

در زبان انگلیسی، انتخاب بین ضمایر اشاره نزدیک و دور به فاصله فیزیکی یا ذهنی بین گوینده و چیزی که به آن اشاره می‌شود بستگی دارد. ضمایر اشاره نزدیک مانند this و these زمانی به‌کار می‌روند که شیء یا فرد مورد نظر به گوینده نزدیک باشد، چه از نظر فیزیکی (مثلاً چیزی که در دست گوینده است) و چه از نظر زمانی یا احساسی (مثلاً در حال حاضر یا در ذهن گوینده).

به‌عنوان مثال، زمانی که گوینده بخواهد به چیزی که جلوی خود دارد اشاره کند، از this برای مفرد و these برای جمع استفاده می‌کند، مانند This is my book یا These are my shoes از سوی دیگر، ضمایر اشاره دور مانند that و those زمانی به‌کار می‌روند که به چیزی اشاره می‌شود که از گوینده دور است، چه از نظر فیزیکی (مثلاً شیئی که در فاصله‌ای دور قرار دارد) و چه از نظر زمانی (مانند اشاره به گذشته).

برای اشاره به یک شیء مفرد دور از that و برای جمع از those استفاده می‌شود، مانند That is your car یا Those are my friends این تفاوت کمک می‌کند که گوینده بتواند دقیق‌تر منظور خود را بر اساس فاصله یا موقعیت زمانی یا مکانی انتقال دهد.

چگونه می‌توان ضمایر اشاره را از صفات اشاره تشخیص داد و چرا این تمایز اهمیت دارد؟

تشخیص ضمایر اشاره از صفات اشاره در زبان انگلیسی بسیار مهم است، زیرا هرکدام نقش گرامری متفاوتی در جمله ایفا می‌کنند و استفاده نادرست از آن‌ها می‌تواند باعث بروز اشتباه در ساختار جمله شود. ضمایر اشاره مانند this، that، these و those زمانی به‌کار می‌روند که جایگزین یک اسم شده و دیگر نیازی به ذکر آن اسم نیست.

به‌عنوان مثال، در جمله “This is amazing”، کلمه this به تنهایی نقش فاعل جمله را ایفا می‌کند و اشاره‌ای به چیزی مشخص و آشنا دارد. اما در مقابل، صفات اشاره زمانی استفاده می‌شوند که بلافاصله بعد از آن‌ها یک اسم بیاید و آن اسم را توصیف کنند؛ برای مثال در جمله “This movie is amazing”، کلمه this به عنوان صفت قبل از اسم movie آمده است. این تمایز از این جهت اهمیت دارد که باعث می‌شود ساختار جمله دقیق، واضح و مطابق با قواعد زبان باشد، به‌ویژه در نوشتار رسمی یا آزمون‌های زبان که دقت گرامری اهمیت زیادی دارد.

چه زمانی باید از ضمیر اشاره that به‌جای this استفاده کرد و تفاوت آن‌ها در معنی چیست؟

تفاوت میان this و that در زبان انگلیسی به فاصله و نزدیکی اشاره بستگی دارد، چه از نظر فیزیکی، چه زمانی و چه ذهنی. زمانی که می‌خواهیم به چیزی اشاره کنیم که به ما نزدیک است—مثلاً چیزی که در دست داریم یا کنار ما قرار دارد—از this استفاده می‌کنیم، چون حس نزدیکی و در دسترس بودن را منتقل می‌کند. اما that برای اشاره به چیزی به کار می‌رود که از ما دورتر است یا فاصله‌ای بین گوینده و آن چیز وجود دارد؛ این فاصله می‌تواند واقعی یا ذهنی باشد.

مثلاً وقتی به ماشینی در آن‌سوی خیابان اشاره می‌کنیم، می‌گوییم “That is my car” چون آن ماشین از ما دور است. همچنین that در موقعیت‌هایی به کار می‌رود که به گذشته یا موضوعی که قبلاً درباره‌اش صحبت شده اشاره داریم؛ مانند “That day was unforgettable” یعنی آن روز خاص که در گذشته اتفاق افتاد. بنابراین، استفاده درست از that یا this بستگی به میزان نزدیکی فیزیکی یا ذهنی بین گوینده و چیزی که درباره‌اش صحبت می‌شود دارد و انتخاب درست آن باعث می‌شود منظور خود را دقیق‌تر بیان کنیم.

چرا ضمایر اشاره در مکالمه‌های روزمره انگلیسی اهمیت دارند و چگونه به روان‌تر شدن گفتگو کمک می‌کنند؟

ضمایر اشاره نقش بسیار مهمی در روان‌تر، طبیعی‌تر و کوتاه‌تر شدن مکالمات روزمره در زبان انگلیسی دارند. وقتی در حال صحبت با کسی هستیم، بارها پیش می‌آید که بخواهیم درباره افراد، اشیا یا اتفاقاتی حرف بزنیم که برای هر دو طرف شناخته‌شده هستند؛ در چنین موقعیت‌هایی، به جای اینکه هر بار اسم آن چیز را تکرار کنیم، می‌توانیم از ضمایر اشاره مثل this، that، these یا those استفاده کنیم.

مثلاً وقتی تلفن در دست داریم، به‌جای گفتن “My phone is new” می‌گوییم “This is new” که طبیعی‌تر، سریع‌تر و مکالمه‌محورتر است. ضمایر اشاره کمک می‌کنند گفتگو از حالت کتابی یا رسمی خارج شود و صمیمی‌تر و انسانی‌تر به‌نظر برسد. همچنین در موقعیت‌هایی که نمی‌خواهیم یا نمی‌توانیم اسم دقیق چیزی را بیان کنیم، این ضمایر به ما کمک می‌کنند با اشاره و اشاره‌گرهای کلامی منظور خود را منتقل کنیم، حتی زمانی که مخاطب ما فقط با اشاره دست یا نگاه متوجه منظور ما می‌شود. بنابراین استفاده از این ضمایر نه ‌تنها باعث صرفه‌جویی در کلمات می‌شود، بلکه زبان را به ابزار مؤثرتری برای ارتباط تبدیل می‌کند.