کاربرد و گرامر ضمایر اشاره در انگلیسی + مثال در جمله

در زبان انگلیسی، انتخاب بین ضمایر اشاره نزدیک و دور به فاصله فیزیکی یا ذهنی بین گوینده و چیزی که به آن اشاره می‌شود بستگی دارد. ضمایر اشاره نزدیک مانند this و these زمانی به‌کار می‌روند که شیء یا فرد مورد نظر به گوینده نزدیک باشد، چه از نظر فیزیکی (مثلاً چیزی که در دست گوینده است) و چه از نظر زمانی یا احساسی (مثلاً در حال حاضر یا در ذهن گوینده). به‌عنوان مثال، زمانی که گوینده بخواهد به چیزی که جلوی خود دارد اشاره کند، از this برای مفرد و these برای جمع استفاده می‌کند، مانند This is my book یا These are my shoes از سوی دیگر، ضمایر اشاره دور مانند that و those زمانی به‌کار می‌روند که به چیزی اشاره می‌شود که از گوینده دور است، چه از نظر فیزیکی (مثلاً شیئی که در فاصله‌ای دور قرار دارد) و چه از نظر زمانی (مانند اشاره به گذشته). برای اشاره به یک شیء مفرد دور از that و برای جمع از those استفاده می‌شود، مانند That is your car یا Those are my friends این تفاوت کمک می‌کند که گوینده بتواند دقیق‌تر منظور خود را بر اساس فاصله یا موقعیت زمانی یا مکانی انتقال دهد.

تشخیص ضمایر اشاره از صفات اشاره در زبان انگلیسی بسیار مهم است، زیرا هرکدام نقش گرامری متفاوتی در جمله ایفا می‌کنند و استفاده نادرست از آن‌ها می‌تواند باعث بروز اشتباه در ساختار جمله شود. ضمایر اشاره مانند this، that، these و those زمانی به‌کار می‌روند که جایگزین یک اسم شده و دیگر نیازی به ذکر آن اسم نیست. به‌عنوان مثال، در جمله This is amazing، کلمه this به تنهایی نقش فاعل جمله را ایفا می‌کند و اشاره‌ای به چیزی مشخص و آشنا دارد. اما در مقابل، صفات اشاره زمانی استفاده می‌شوند که بلافاصله بعد از آن‌ها یک اسم بیاید و آن اسم را توصیف کنند؛ برای مثال در جمله This movie is amazing، کلمه this به عنوان صفت قبل از اسم movie آمده است. این تمایز از این جهت اهمیت دارد که باعث می‌شود ساختار جمله دقیق، واضح و مطابق با قواعد زبان باشد، به‌ویژه در نوشتار رسمی یا آزمون‌های زبان که دقت گرامری اهمیت زیادی دارد.

تفاوت میان this و that در زبان انگلیسی به فاصله و نزدیکی اشاره بستگی دارد، چه از نظر فیزیکی، چه زمانی و چه ذهنی. زمانی که می‌خواهیم به چیزی اشاره کنیم که به ما نزدیک است—مثلاً چیزی که در دست داریم یا کنار ما قرار دارد—از this استفاده می‌کنیم، چون حس نزدیکی و در دسترس بودن را منتقل می‌کند. اما that برای اشاره به چیزی به کار می‌رود که از ما دورتر است یا فاصله‌ای بین گوینده و آن چیز وجود دارد؛ این فاصله می‌تواند واقعی یا ذهنی باشد. مثلاً وقتی به ماشینی در آن‌سوی خیابان اشاره می‌کنیم، می‌گوییم That is my car چون آن ماشین از ما دور است. همچنین that در موقعیت‌هایی به کار می‌رود که به گذشته یا موضوعی که قبلاً درباره‌اش صحبت شده اشاره داریم؛ مانند That day was unforgettable یعنی آن روز خاص که در گذشته اتفاق افتاد. بنابراین، استفاده درست از that یا this بستگی به میزان نزدیکی فیزیکی یا ذهنی بین گوینده و چیزی که درباره‌اش صحبت می‌شود دارد و انتخاب درست آن باعث می‌شود منظور خود را دقیق‌تر بیان کنیم.

ضمایر اشاره نقش بسیار مهمی در روان‌تر، طبیعی‌تر و کوتاه‌تر شدن مکالمات روزمره در زبان انگلیسی دارند. وقتی در حال صحبت با کسی هستیم، بارها پیش می‌آید که بخواهیم درباره افراد، اشیا یا اتفاقاتی حرف بزنیم که برای هر دو طرف شناخته‌شده هستند؛ در چنین موقعیت‌هایی، به جای اینکه هر بار اسم آن چیز را تکرار کنیم، می‌توانیم از ضمایر اشاره مثل this، that، these یا those استفاده کنیم. مثلاً وقتی تلفن در دست داریم، به‌جای گفتن My phone is new می‌گوییم This is new که طبیعی‌تر، سریع‌تر و مکالمه‌محورتر است. ضمایر اشاره کمک می‌کنند گفتگو از حالت کتابی یا رسمی خارج شود و صمیمی‌تر و انسانی‌تر به‌نظر برسد. همچنین در موقعیت‌هایی که نمی‌خواهیم یا نمی‌توانیم اسم دقیق چیزی را بیان کنیم، این ضمایر به ما کمک می‌کنند با اشاره و اشاره‌گرهای کلامی منظور خود را منتقل کنیم، حتی زمانی که مخاطب ما فقط با اشاره دست یا نگاه متوجه منظور ما می‌شود. بنابراین استفاده از این ضمایر نه ‌تنها باعث صرفه‌جویی در کلمات می‌شود، بلکه زبان را به ابزار مؤثرتری برای ارتباط تبدیل می‌کند.